Ik wil jullie het verslagje dat ik ontving over de wedstrijd te Haasrode niet onthouden. Hier en daar heb ik een naam (rode kleur) weggelaten zodat niet meteen duidelijk is van wie het is en over wie het gaat... Insiders zullen het al snel doorhebben. Veel leesplezier.
<< Inschrijvingen tussen 3 en 4 en koers om kwart na 4. Dus om half 2 thuis vertrokken: dat leek ruim gemeten. Mààr: 3 files onderweg: één in Zemst door ongeval, één op de Ring van Brussel door werken en één op de afrit Haasrode ook door werken.
Ik had al naar de organisatoren van de koers gebeld, of ze de inschrijvingen niet wat konden rekken, maar dat kon niet, want een kwartier later moest de koers beginnen.
Ik overstresst.
XXX: "kom we geven het op, we halen het nooit meer" (het was toen 7 voor 4)
Ik: "néééééééé" (dus ja overstresst)
En maar goed ook want om klokslag 4 (de klokken van de kerktoren luidden, echt waar, (net als in de film) stapten wij café Den Deugniet binnen. XXX als laatste op de valreep ingeschreven. Dan terug naar de wagen voor fiets en drank en zo, de koers is 5 minuten te laat vertrokken, dat was onze schuld. Maar wel tof dat ze wilden wachten.
Snelle start zoals altijd en XXX kon volgen, een tijdlang, dan niet meer maar dan zag ik 'm nog altijd breed lachend en vrolijk voorbij komen, altijd in gezelschap van andere coureurs, altijd aan het afspreken. XXX moest er een ronde voor het einde uit wegens gedubbeld, maar die had hij nog wel gekund en dus is dit de eerste koers (van de drie die hij gereden heeft) waarin hij niet heeft opgegeven: in Kampenhout moest dat door platte band en in Mater wegens: echt op.
Hij kwam toe met "een vriend die ik heb leren kennen in de koers in Kampenhout". Zo snel maak je vrienden dus, in de koers.
Hij zei dat het moeilijkste het afdalen was: dan werd hij veel voorbijgestoken. Er was nogal een steile afdaling tussen blijkbaar. Lastig om op te oefenen hé, in het Antwerpse...
Wat ik intussen weet na drie koersen: dat ik het zalig vind om langs dat parcours te staan en de Dijlespurters te zien voorbij komen, en XXX zei: "overal langs dat parcours hoor ik "XXX" roepen, Chris roept instructies, ook naar mij, en de mama en papa van Thomas supporteren ook voor mij". We zijn daar echt allemaal voor àl onze mannekes. Dat bleek ook zo duidelijk na de aankomst, Tom de tweede, net op de dag dat z'n pa en ma er niet bij waren, hij had eigenlijk niemand daar, hij was met een buurman gekomen en die zat op het terras van De Deugniet. Maar wij waren daar wel allemaal, en we hebben keihard geroepen en geapplaudisseerd toen hij daar op het schavotje stond, grote mensen, klein mannen, alle Dijlespurters samen, fantastisch. Ja, zo snel maak je dus vrienden, in de koers. >>
Geen opmerkingen:
Een reactie posten